Ich bin Basel und bin 27 Jahre alt. Ich komme aus Palästina, aber ich wurde als Flüchtling in Syrien geboren. In Syrien studierte ich als Chemieingenieur an der Universität. Ich bin auch Schneider. Ich bin aus Syrien geflüchtet wegen des Krieges und des schlechten Zustands. So beschloss ich, meine Reise nach Europa anzutreten.
Der erste Schritt bestand darin, die Grenzen von Syrien in die Türkei zu überschreiten. Mein erster Versuch war ziemlich schwer. Die türkische Armee hat mich an den Grenzen erwischt und mich ohne Grund geschlagen ... nur weil ich die Grenzen überschritten habe. Danach wurde mein ganzer Körper verletzt und als sie genug hatten, um mich zu schlagen, schickten sie mich zurück nach Syrien. Am Ende sagten sie mir eines, bevor sie mich frei ließen: „Wenn wir dich wiedersehen… werden wir dich töten. Danach ging ich ins Krankenhaus und blieb dort zwei Tage. Die ganze Zeit habe ich darüber nachgedacht, wie ich die Türkei verlassen und nicht nach Syrien zurückkehren kann. Nach dem Krankenhaus ging ich direkt an die Grenze und versuchte erneut aus Syrien zu fliehen. Beim zweiten Mal konnte ich die Grenzen überschreiten. Einige der Polizisten dort schossen über uns.
Durch Glauben und Stärke bin ich also lebend in die Türkei gekommen. Ich blieb nur sieben Tage dort. Ich zog immer von einem Ort zum anderen. Ich suchte einen Schmuggler mit einem günstigen Preis, um das Land zu durchqueren und nach Griechenland zu kommen. Einige Tage später fand ich eine Person, die mir half, die Grenzen nach Griechenland zu überschreiten. In meiner Gruppe handelte es sich um 70-Leute, die über das Wasser schwammen. Wir hatten auch viele Frauen und Kinder bei uns, aber schließlich kamen wir sicher in Griechenland an. Es war der 4. April, 2016.
Wir dachten, wir würden hier in Griechenland bleiben, wie unsere Freunde, die vor uns nach Europa kamen. Sie waren nur ein paar Wochen hier. Es dauerte eine Weile, bis mir klar wurde, dass ich in einem kleinen Flüchtlingslager auf einer griechischen Insel mitten im Meer feststeckte. So begann ich dort ein neues Leben zu führen. Ich habe neue Freunde mit verschiedenen Nationalitäten gefunden. Ich habe auch ihre Sprache gelernt, um mit ihnen kommunizieren zu können. Ich habe versucht, so viel wie möglich mit Leuten zu reden. Ich habe versucht, dass sie sich besser fühlen, indem ich ihre Geschichten hörte und mit ihnen sprach. Dann begann ich als Übersetzer bei einer Organisation zu arbeiten. Es war nicht einfach, Leuten zuzuhören, die sich beschwerten, und ich konnte nichts dagegen tun ... „Meine Hände waren gebunden“. Ich half fast ein Jahr und zehn Monate und freute mich immer auf ein gutes Leben. Auf der Suche nach Hoffnung und Glück in den Augen der Menschen. Nach dieser Zeit bin ich nach Athen gezogen und habe immer noch das gleiche Leben. In Bezug auf meine Zukunft ist es mein Hauptziel, meine Dokumente zu bekommen und in den Libanon und von dort nach Syrien zurückzukehren ... zu meiner Familie!
Elμαι ο Basel και είμαι 27 ετών. Η καταγωγή μου είναι από τη Παλαιστίνη, αλλά γεννήθηκα στη Συρία ως πρόσφυγας. Στη Συρία σπούδασα χημικός μηχανικός, στο πανεπιστήμιο. Εκτός αυτού, είμαι και ράφτης. Δραπέτευσα από τη Συρία λόγω του πολέμου και της κακής κατάστασης που επικρατούσε. Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι μου προς την Ευρώπη.
Το πρώτο βήμα ήταν να περάσω από τα σύνορα Συρία-Τουρκία. Η πρώτη προσπάθεια ήταν αρκετά δύσκολη. Ο τουρκικός στρατός με συνέλαβε στα σύνορα και με χτύπησε χωρίς λόγο… απλά, επειδή περνούσα τα. Μετά από αυτό, όλο το σώμα μου τραυματίστηκε και όταν σταμάτησαν να με χτυπούν… με έστειλαν πίσω. Στο τέλος, πριν με αφήσουν ελεύθερο, μου είπαν ένα πράγμα: «Αν σε δούμε ξανά… θα σε σκοτώσουμε». Αργότερα, πήγα στο νοσοκομείο και έμεινα εκεί για δύο μέρες. Συνέχεια σκεφτόμουν με ποιό τρόπο θα φύγω από τη Τουρκία, ωστέ να μην γυρίσω πίσω στη Συρία. Ότανέ Τη δεύτερη φορά, κατάφερα να περάσω τα σύνορα. Μερικοί αστυνομικοί που βρίσκονταν εκεί, πυροβολούσαν ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Συνεπώς, με πίστη και δύναμη, έφτασα στην Τουρκία ζωντανός. Έμεινα εκεί μόνο για εφτά ημέρες. Συνέχεια πήγαινα από το ένα μέρος στο άλλο. Έψαχνα να βρώ έναν λαθρέμπορο, που με λίγα χρήματα, θα μπορούσα να διασχίσω τη χώρα και να λρλω Λίγες μέρες αργότερα, βρήκα κάποιον που με βοήθησε να περάσω τα σύνορα για να έρθω στην Ελλάδα. Στη δική μου ομάδα ήμασταν περίπου 70 άτομα, που διασχίσαμε τη θάλασσα κολυμπώντας. Επιπλέον, πολλές γυναίκες και παιδιά ήταν μαζί μας, αλλά τελικά φτάσαμε στην Ελλάδα ασφαλείς. Ήταν 4 Απριλίου του 2016.
Νομίζαμε πως θα μείνουμε εδώ, στην Ελλάδα, όπως οι φίλοι μας που ήρθαν στην Ευρώπη πριν από εμάς. Έμειναν εδώ μόνο για δύο εβδομάδες. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν σε ένα μικρό κέντρο φιλοξενίας ρρσσσ Έτσι, ξεκίνησα τη «νέα ζωή μου» εκεί. Έκανα μερικούς νέους φίλους διαφορετικών εθνικοτήτων. Επίσης, έμαθα να μιλάω τη γλώσσα τους για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί τους. Προσπαθούσα να τους μιλάω όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα. Ακούγοντας τις ιστορίες του και συζητώντας μαζί τους, προσπαθούσα να τους κάνω να νιώσουν καλύτρ. Στη συνέχεια, ξεκίνησα να προσφέρω τη βοήθειά μου, σαν μεταφραστής, εθελοντικά σε μια οργάνωση. & Dgr; & egr; & egr; Βοηθούσα σχεδόν ένα χρόνο και δέκα μήνες και συνεχώς ανυπομονούσα να έχω μια καλή ζωή. Έψαχνα για ελπίδα και ευτυχία στα μάτια των ανθρώπων. Μετά από εκείνη τη περίοδο, πήγα στην Αθήνα και ακόμη και τώρα ζω την ίδια ζωή. Σχετικά με το μέλλον μου, ο κύριος στόχος μου είναι να αποκτήσω τα έγγραφά μου και να πάω στο ρί